از عدالت چه خبر؟

زندگی من

 مردی در میان کتابها و روزنامه ها    
 زنی را از جنس فیلمهایش بوسید        
 یأسی بر چشمان امیدوار رحمی بارید   
و نطفه ی رنج من شکل گرفت            
 در نخستین غروب که آسمان را خون آلود کرد        
 از حسرت عشقی ناگفته زاده شدم       
 و هرگز سخن از عشق در میان نیامد   
 و زن در زهن مرد توقیف شد           
 آنچنانکه عدالت در ذهن جامعه          
سفر به راه افتاد             
آینه ای در دستم بود       
 چراغی در اندیشه ام      
زمین پر از گامهای سیاه بود              
 و کفشهای من تنها ضربان سرما را می تپیدند         
ناگاه نشست مردی در آینه ام             
 نشسته بود مردی روبروی من           
 و در خلأ خود بود        
 ستارگان درخشانند        
 مرد ستاره نبود            
 کوهها استوارند            
 مرد باوری استوار نبود  
 نشسته بود مردی روبروی من           
 و من دوستش می داشتم  
سیاه بود و تلخ بود         
 همخوابه شد نگاه تلخ مرد با شکسته های آینه ام      
و کابوس زاده شد          
دقایق من در نحوست صبحی کاذب هدر رفتند         
و از هر کنار به پای پوش قاعده های من خاری فرو رفت           
 من مست کردم             
 و در هر مستی ام تو را می دیدم        
 مانند شهرم که غذا را     
 و تو را که می دیدم       
که بزرگ می شوی ، که بزرگتر می شوی              
 و می افتی و بلند می شوی و رشد می کنی و رشد می کنی           
 و خودم را که فرو می ریزم و فرو می ریزم           
 و آب می شوم و آب می شوم            
در یأسی که تو در آن ،‌ در دردی که شعر من در آن  
 متولد می شوی و بزرگ می شوی و بزرگتر می شوی               
و من شاعر سیه پوش شعری سپید موی هستم         
با روزنه ای کوچک ، با دریچه ای کم سو              
 که عشق را رهنمون می کرد             
به سردی انگشتانم و سردی نگاهم      
 که هیچ نمی دید            
 جز کویر ،‌ جز کویر ،‌ جز کویر        
 و سردی لبانم              
 که دیر گاهی نخوانده بود ترانه ای      
 ترانه های دلتنگی         
 ترانه های تنهایی          
 و ترانه های همزاد خود را ترک گفتم   
تا ترانه ای دیگر بسرایم   
ترانهای خاکستری رنگ   
 تا ریشه های سیاه تو را بسوزاند        
و من گم شدم در ترانه ات
که اگر می نواختی          
هر زخمه اش رهاییت بود
 و اگر می نواختی هر زخمه اش پیوندی داشت با ریشه های من    
 و من پر از بغض بودم و اشک           
 پدر نبود    
 و او تنها در کتابهایش بود و جز انسانهای مرکبی    
 هیچ چیز را نمی دید و نمی دید و نمی دید             
و مادر در بایگانی فیلمخانه ی توقیف شده ی ذهن پدر بود          
 و برای مادر من نبودم    
جز دروغ یک مرد          
 و نبودم جز حماقتی آشکار               
 و من پر از بغض بودم و اشک           
 و شهر تاریک بود         
 و شهر همیشه تاریک بود 
 و مردی که روبروی من نشسته بود    
 سیاه بود و تلخ بود        
 و من دوستش می داشتم  
 نه برای آفتاب و نه به خاطر شب       
به شکل پدر بود            
 و من به خاطر شعر دوستش می داشتم
 و من شاعر سیه پوش شعری سپید موی هستم        
 و شهر پر از زخم بود    
 و من پر از بغض بودم و اشک           
 و گونه ی خیس آسمان    
مرد آمده بود                
 و من به شک رسیدم       
 و مادر در ذهن پدر توقیف بود         
 آنچنانکه آزادی در ذهن شهر             
 و شهر در شک بود        
 مرد صدا کرد مرا          
آنچنانکه عدالت شهر را    
 و من گوش نکردم         
 و شهر پر از ناله بود     
 باید به سکوت عادت می کردم           
بی گاهان تو آمدی          
و من گرمایت را احساس نکردم          
 و شهر بیمار بود          
 تو به من لبخند زدی      
تا دگر بار باوری استوار یسازم          
و من باور را به خاک سپردم             
آنچنان که شهر آزادی شهیدش را         
و من می دانستم معجزات تو برای من عمری کوتاه دارند             
و سرانجام   
 در دورها ، در دوردست ها             
 در سرزمینی که دور از میلاد هر ذهن روشن است   
 و دور از ترانه های رهاییست           
 کسی را قربانی کردند     
 و صدایش را هیچ کس نشنید             
کسی را قربانی کردند      
 و هیچ نشانه ای در میان نبود           
 نه سرخی خون شفق و نه سرخی خون فلق            
چرا که در چنین سرزمینی شاعران را   
 بی هیچ نشانه ای مصلوب می کنند      
 کسی را قربانی کردند     
 و دریغ از یک پرنده       
 و قربانی پرواز در آسمانی بی پرنده    
و قربانی نگاه در زمین نابینایان تاریک دل            
 و مرگ     
 مرگ دشوار نبود          
وسیع بود مثال خورشید که بر زمین    
 و می نواخت مرگ        
مثال باران که بر کویر    
و مرگ لالایی می گفت    
 همتای مادربزرگ که لالاییش           
 که تنها نجوای مه گرفته ی لالاییش در پشت پرچین خاطرات       
 باور هر چیز خوب را ، هر چیز پاک را               
در من زنده نگاه می داشت

منبع:

برگزیده شعرپرسش مهر6کشوری